گر به شروانم اهل دل می ماند

در ضمیرم سفر نمی آمد

ور به تبریزم آب رخ می بود

ارمنم آبخور نمی آمد

ور به ارمن دو جنس می دیدم

دل به جای دگر نمی آمد

هرچه می کردم آسمان با من

از در مهر در نمی آمد

هرچه می تاختم به راه امید

طالعم راهبر نمی آمد

خون همی شد ز آرزو جگرم

و آرزوی جگر نمی آمد

آرزو بود در حجاب عدم

به تمنا به در نمی آمد

همتی نیز داشتم که مرا

دو جهان در نظر نمی آمد

بیش بیش آرزو که بود مرا

با کم کم به سر نمی آمد

آب روزی ز چشمهٔ هر روز

یک دو دم بیشتر نمی آمد

دل نمی داشت برگ خشک آخر

وز جهان بوی تر نمی آمد

ترک بیشی بگفتم از پی آنک

کشت دولت به بر نمی آمد

آنچه آمد مرا نمی بایست

و آنچه بایست بر نمی آمد